15.45u – La Antena ****

Deze Argentijnse film van Esteban Sapir is een van de kanshebbers voor een Tiger Award op het festival, had er daarom vooraf al veel over gehoord en wilde ‘m graag zien. Bijzonder is dat het een stomme film is, waarin ongeveer 3 woorden worden gesproken (“estás ahi mama?”). Niet dat het daardoor een mindere film is, het maakt het juist een heel andere ervaring. In de film wordt op een erg leuke manier gebruik gemaakt van woorden. Gelukkig kon ik ook de Spaanse teksten begrijpen, want er zat iemand met zijn hoofd voor de engelse vertaling :).

Het verhaal in het kort is dat er een evil “Mr. TV” is die er met zijn mega antenne voor heeft gezorgd dat de hele stad niet meer kan praten. Om de macht over iedereen te krijgen probeert hij nu ook nog eens alle woorden te stelen! Gelukkig is er een groepje
moedige burgers die daar een stokje voor willen steken, en hoe dat gaat kun je zien in de film. Het heeft iets te maken met een gegijzelde danseres (zie foto) en een blind jongetje. De stijl van de film deed me overigens een beetje denken aan Sin City, omdat het door de teksten in beeld soms bijna comic-achtig was.

Door de warmte in de zaal moet eerlijk bekennen dat ik wellicht een paar keer mijn ogen even dichtdeed tijdens de film, maar dat lag meer aan mijn eigen vermoeidheid dan aan de film (en aan het feit dat we onze koffie niet mochten meenemen in de zaal 🙁 ).

Een aanrader in ieder geval!

Gisteren de hele dag doorgebracht op het internationaal filmfestival in Rotterdam, een boeiende ervaring! We (ik en zus) hadden 3 films op het programma staan en dat was goed te doen. Omdat het nogal veel tekst is zal ik mijn recensies van de films opknippen in drie stukken, hier alvast deel 1!

12.00u – A Hero Never Dies *****
Om 12.00u begonnen we met de Hongkong gangsterfilm “A Hero Never Dies” (Zhen xin ying xiong in het mandarijn), van meester in het genre Johhnie To. Ik kende zijn naam maar zag nooit eerder een film van ‘m. Op het festival was er een heel programma voor hem ingeruimd dus het moest haast wel goed zijn, en dat was het!

In het kort het verhaal (www.filmfestivalrotterdam.nl):
Jack en Martin (Leon Lai en Lau Ching Wan) zijn twee huurmoordenaars die verwikkeld zijn in een bendeoorlog. Ze behoren elk tot een andere bende, maar hun rivaliteit is als die van sportmensen, dat wil zeggen, hij komt dicht bij vriendschap. Toch rekenen ze erop door het wapen van de ander te kunnen sterven. Na een mislukte moordaanslag in Maleisië sluiten hun bazen een verbond en laten de huurmoordenaars aan hun lot over. Maar Jack en Martin zijn geen gewone criminelen. Ze kennen erecodes als waren ze samoerai. Ze zijn verraden en verraad moet worden gewroken.

De film is hilarisch en keihard tegelijkertijd, met name een van de eerste scenes met een ‘wijnbattle’ (moet je gezien hebben ) was erg grappig. Ik snap nu ook waarom Quentin Tarantino zijn inspiratie voor Kill Bill met name uit Aziatische samoerai-films haalde. De samoerai code zorgt ervoor dat de meest onrealistische gebeurtenissen toch normaal lijken te zijn. Wel weet je vooraf al precies hoe het af gaat lopen (namelijk dat alle bad guys overhoop worden geschoten en dat de held in het verhaal niet zomaar verslagen is), maar dat is helemaal niet erg! Vijf sterren dus 🙂

PS: voor de trouwe lezer, mijn rss-feed doet het weer!