Tijdens vakanties probeer ik vaak zo offline mogelijk te leven de laatste jaren, omdat ik normaal gesproken zo’n beetje 24u per dag online ben via iPhone, laptop en andere devices. Elk jaar wordt dit een beetje moeilijker, want internet is overal dichterbij dan ooit (Wifi vind je op de meest afgelegen plekken) en online gaan is vaak ook gewoon handiger op vakantie dan een dikke gids meenemen waar toch net niet alles in staat. Nu geldt dit ook een beetje voor het dagelijks leven buiten vakanties: ongemerkt word ik steeds een beetje meer afhankelijk van digitale diensten. Sinds een jaar of 2 gebruik ik mijn Spotify account i.c.m. mijn Sonos en luister daarom ook thuis alleen nog maar gestreamde muziek. Verder heb ik wegens de nu eindelijke goede prijs-kwaliteit verhouding ook onlangs een e-reader gekocht (lees hier een serie artikelen over mijn afstudeeronderzoek van 8 jaar geleden over deze aparaten) en koop ik mijn boeken van nu af aan via de Kindle store of elders online.
En is dat erg..?
En is het niet gewoon goed voor je om af en toe helemaal offline te zijn?
Steeds meer mensen in mijn omgeving hoor ik zeggen dat ze een beetje genoeg hebben van alles volgen op Facebook, gestopt zijn met Twitter en dat de welbekende “information overload” hen nu echt te veel wordt. Ik moet zeggen dat ik zelf ook steeds selectiever wordt in de kanalen die ik volg (al probeer ik wel zoveel mogelijk diensten uit, ook uit professionele interesse) en de tijd die ik online besteed. Ik geloof zoals eerder hier betoogd sterk in een trend van niches, lokaal en persoonlijk relevante online diensten naast de noodzakelijke giganten zoals Facebook. Maar 100% offline gaan kan ik gewoonweg niet meer als ik er goed over nadenk, het lijkt me simpelweg onhandig in plaats van rustgevend.
Een mooi artikel over dit hele vraagstuk van “to be online or not to be online” kwam ik deze week tegen op de website van de New York Times, waarin ook verwezen wordt naar een interessant artikel van een Amerikaanse student Socioclogie die lekker afgeeft op de huidige hang naar offline en retro lifestyle: de IRL fetish. Hij stelt (terecht vind ik) dat offline en online steeds minder te onderscheiden zijn, en dat je niet online kunt zijn zonder ook offline te zijn. Ja, zo is het volgens mij ook: je bent vaak online terwijl je het niet eens merkt dus onzin eigenlijk die hele discussie over online en offline. Let’s face it: de digitale wereld en de tastbare wereld smelten samen en dat gaan we niet stoppen al zou je ’t willen. Een lekker stuk om te lezen en eens over door te filosoferen…..
In great part, the reason is that we have been taught to mistakenly view online as meaning not offline. The notion of the offline as real and authentic is a recent invention, corresponding with the rise of the online. If we can fix this false separation and view the digital and physical as enmeshed, we will understand that what we do while connected is inseparable from what we do when disconnected. That is, disconnection from the smartphone and social media isn’t really disconnection at all: The logic of social media follows us long after we log out. There was and is no offline; it is a lusted-after fetish object that some claim special ability to attain, and it has always been a phantom. (Nathan Jurgensson: http://thenewinquiry.com/essays/the-irl-fetish/)
Een volgende vakantie lig ik weer lekker ontspannen in mijn hangmat in mijn digitale boek te lezen met een lekker gestreamed muziekje op de achtergrond :-).